Powoli wstałem, uśmiechnąłem się do niego słabo i ruszyłem we wskazanym kierunku. Przynajmniej, nie musiałem nic robić.
- najwyżej, ci zemdleje – mruknąłem pod nosem, schodząc do piwnicy. Super. Zimno, mokro, z koszulką obowiązaną na nodze, a nie na sobie. – Chyba dostane uczulenia, na piwnice – mruknąłem, idąc z nim szukając wyjścia. Bałem się, że to się za chwile na nas zawali. Zaufałem w pełni kaczce, nie odzywając się, podążałem za nim krok w krok. Po może, 20 minutach usłyszeliśmy huk, a ze stropu zaczęła się sypać ziemia. Budynek musiał na dobre runąć. Gdyby nie chłopak, zostałbym tam na zawsze. Mimo chęci odpoczynku, dogoniłem go. Zatrzymał się, na rozwidleniu, gdzie jeden tunel był zasypany. Czując się co raz gorzej, zatrzymałem się znów na chwile.
- chyba chcesz stąd wyjść? – popatrzyłem w strone chłopaka
- ymm tak, tak – odpowiedziałem i dogoniłem go. – Po prostu słabo się czuje – wymamrotałem, gdy znów byłem za nim.
- wiesz gdzie idziemy, prawda? – spytałem ruszając za nim. Przytaknął mi tylko, najwidoczniej skupiony na drodze. Miał rację, nie długo po tym, byliśmy w znajomym mi miejscu. Sięgnąłem by odsunąć dyktę. Posypała się ziemia i trochę trawy. Podsadziłem go by mógł wyjść i sam się podciągnąłem. Wyszliśmy na powierzchnię – możemy to nazwać cudem. Otrzepałem głowę z kurzu i uśmiechnąłem się szeroko do chłopaka, wdzięczny mu. Czując, jednak jak mnie mroczy, zacząłem
- lepiej pójdę z tą nogą. – popatrzyłem w jej stronę, cała nogawka oblepiona kurzem i krwią a w jednym miejscu była wciąż nie zakrzepła. Gdy dołączyliśmy do tłumu, wzbudziliśmy mała sensacje. Podszedłem do podstawionej karetki. Podczas szycia mi nogi, mimo znieczulenia, ledwo wytrzymalem na tym ich fotelu, przeklinajac ich. Gdy skonczyli, uśmiechnąłem się mówiąc "Jezu dziękuje" Zrobili opatrunek i wypuścili mnie. Rozejrzałem się, nie wiedząc za bardzo co ze sobą zrobić, stać i nudzić się w tłumie?
<Seo-Joon?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz